Երեկ՝ դեռ խոնարհ,
Երեկ՝ դեռ հլու,
Իմ սիրտը այսօր
Խաղա՜ղ-անարյո՜ւն ապըստամբության դրոշ է պարզել
Իշխանության դեմ ա՛յն բռնակալի,
Որ կոչվում է Խելք
Ու կոչվում Գլուխ:

Արյուն չի՜ թափվի.
Զորքեր մի՛ բերեք:
Արյուն չի՜ թափվի:
Բայց արյան եռքից
Երակ-զարկերակ
Խփում են արագ.
Ապըստամբության թմբուկ են զարկում:

Արյուն չի՜ թափվի:
Դրա փոխարեն՝
Արյուն է թափում ծաղկած նռնենին,
Արյուն են հագել կին ու աղջիկներ,
Արյուն է հոսում երկնակամարով՝
Արյուն արևի՜,
Որ լերդանալիս դառնում է վառ ամպ:
Եվ ի՞նչ է ուզում սիրտըս ապըստամբ:

Թե չեք հասկանում՝
Դուրս եկեք փողո՛ց,
Դուրս եկեք փողո՜ց,
Ուր , տեսե՛ք, մարդիկ
Լքել են հիմա իրենց տաք մորթին
Ու հագել են մի բան,
Որ մի բառով – անշուշտ՝ անհաջող-
Մետաքս է կոչվում,
Իսկ նոր մի բառով – նույնքա՛ն անհաջող՝
Նեյլոն ու կապրոն:

Անցնում են, տեսե՜ք, կեցվածքներ պես-պես,
Ձևեր բյուրբազում,
Բոլորը՝ մսից – տա՜ք ու մարդկայի՛ն,
Կրծքների ներքո ո՛չ թե պաղ մարմար,
Այլ մսի կտոր,
Որ կոչվում է սի՜րտ,
Եվ ամե՜ն սրտում՝
Խաղա՜ղ-անարյո՜ւն խռովություն է…

Կանանց աչքերում,
Տեսե՜ք,
Փլվել է ինքը երկինքը
Ու ծիծաղում է…

Շքահանդես է սարքել արբունքը-
Պատանիների շուրթերի վրա՝
Բեղերի շարքով,
Կորություններով նորատիների,
Որ դեռ չեն զգում սուրբ կոչումն իրենց…

Մայիսյան արփին,
Տեսե՜ք,
Բազմահարկ շենքերի վրա
Իր նկարչության դասերն է տալիս,
Մի նկարչությո՛ւն,
Որ ձանձրացել է իրապաշտներից…
Քամին ձևեր է քանդում ու կերտում,
Ասես թե Լուվրի կամ Էրմիտաժի
Հազարէջանոց ալբոմն է թերթում,
Թերթածը կարգին չհասկանալով՝
Երեխայի՛ պես…

Ես երեխա չե՜մ.
Լա՛վ եմ հասկանում:

Լա՛վ եմ հասկանում:
Եվ այդ պատճառով սիրտըս ուզում է
Ապստամբության դրոշը ներկել
Արևի՛ հրում,
Ժպիտների՛ մեջ,
Երանգների՛ մեջ ցոլուն աչքերի,
Կանանց հանդերձի գույներո՛վ զառ-վառ,
Դեռատիների շիկնանքո՛վ խոսուն…

Սիրտըս պարզել է
Ի՜նքս էլ չգիտեմ ,թե ինչի՛ դրոշ…